Człowiek potrzebuje znaków, symboli i rytuałów. Osobom religijnym pomagają one nie tylko w oderwaniu się od bieżących problemów hałaśliwego świata, w skupieniu się na przeżywanych misteriach, ale też po prostu w głębszym wniknięciu w sacrum, w boską rzeczywistość. Wpisanie Grobów Pańskich w wielkopiątkową liturgię do Polski przywędrowało z Palestyny. Spopularyzowali go sprowadzeni w XII wieku bożogrobcy, zwani u nas miechowitami (od miejscowości, do której przybyli). Przepisy liturgiczne i tradycja jasno określają, jak powinien wyglądać poprawnie przygotowany Grób Pański, oraz czego należy unikać. Przede wszystkim należy zatroszczyć się o ołtarz lub tron dla monstrancji przykrytej przezroczystym, białym welonem, niczym śmiertelnym całunem. W wielu regionach straż przy grobie trzymają strażacy, policjanci, harcerze, członkowie przeróżnych bractw. W naszej parafii są to emerytowani górnicy.
